Ο Χρυσοχοΐδης σε νέες περιπέτειες

Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν θα ομολογήσουν οτι η νέα κυβέρνηση έχει ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο μπροστά της. Σε πολλούς τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας υπάρχουν καυτές πατάτες ψημένες κατάλληλα απ την προηγούμενη κυβέρνηση. Ο Παπακωνσταντίνου, η Κατσέλη, ο Λοβέρδος, η Ξενογιαννακοπούλου, η Διαμαντοπούλου και διάφοροι άλλοι υπουργοί και υφυπουργοί δεν βρίσκονται σε καθόλου ζηλευτή θέση. Η δική μου όμως ψήφος για τον σε δυσχερέστερη θέση υπουργό πάει στον Χρυσοχοΐδη.

Το σκηνικό στο οποίο καλείται να δράσει έχει στηθεί δυό χρόνια πριν, οπότε το δίδυμο Γιαννάκου-Πολύδωρα, υπο την υψηλή εποπτεία του διδύμου Καραμανλή-Ρουσόπουλου είχε την έμπνευση να μαζέψει δημοσκοπική ισχύ από την ως μεταρρύθμιση παρουσιασθείσα μπαχαλοποίηση του χώρου της Παιδείας.

Η ιδέα ήταν απλή στην σύλληψή της. Μπορούμε ρε παιδιά να κάνουμε τίποτε στην Παιδεία; Όχι φυσικά, όχι με δαπάνες του 3.08% του ΑΕΠ, κι ο Αλογοσκούφης δεν δίνει φράγκο παραπάνω. Εντάξει, τότε θα ιδιωτικοποιήσουμε, να φτηνήνει το μαγαζί. Ναι, αλλά η ιδιωτικοποίηση θα προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις απ τους ενδιαφερόμενους. Καθηγητές, σπουδαστές και διοικητικό προσωπικό θα λυσσάξουν. Μικρή στάση, εποχή (epoche) όπως θάλεγε κι ο Husserl, και ξαφνικά φώς. Ε, και λοιπόν; Γιατί ντέ και καλά να μας πειράζει αν λυσσάξουν;

Τους φαντάζομαι όλους μαζί εν συσκέψει την ώρα που τους ήρθε η φαεινή. Φαντάζομαι τα σαρδόνια χαμόγελά τους καθώς τους εξηγούσε αυτός που πρώτος το σκέφτηκε την λογική των πραγμάτων. Θα αντιδράσουν οι φοιτητές. Θα κατεβούν στο δρόμο. Και φυσικά εκεί θα πρωταγωνιστήσουν οι γνωστοί μπαχαλάκηδες με τις μολότοφ. Θα τους αφήσουμε να το κάψουνε και τότε θα αρχίσουμε να τους δείχνουμε με το δάχτυλο ως τους αντιπάλους της μεταρρύθμισης, ως τους πραγματικούς μας αντιπάλους. Και θα προβάλουμε το δίλημμα: με μας ή με τους κουκουλοφόρους; Στον ασπρόμαυρο κόσμο που θα παραγάγουμε ενδιάμεσες απόψεις δεν χωρούν. Άρα χάνει το ΠΑΣΟΚ, που τοποθετημένο στη μέση του σκηνικού διαμελίζεται απ τις άκρες που τραβάνε το σκοινί. Ο ήπιος Παπανδρέου απλώς δεν θα ακουστεί και δεν θα φανεί μέσα στον θόρυβο των μολότοφ και πίσω απ τον καπνό των δακρυγόνων. Σκίσαμε, και μάλιστα χωρίς λεφτά και χωρίς πολιτική.

Και το σχέδιο ετέθη σ εφαρμογή. Και επέτυχε απολύτως. Οι δημοσκοπήσεις έδειχναν στήριξη της μεταρρύθμισης σε ποσοστά 70%-80% επί ένα χρόνο και βάλε. Μεγάλο μέρος βέβαια της επιτυχίας οφείλεται στην δράση ενός άλλου διδύμου, των Αλαβάνου-Τσίπρα, που καταλαβαίνοντας τι συμβαίνει σκέφτηκαν πολύ απλά οτι θα μπορούσαν να καρπωθούν το υπόλοιπο 20%-30% αρκεί να κλείναν λιγάκι το μάτι στους μπαχαλάκηδες και να έδιναν μικρή θεωρητική υποστήριξη στους αντιεξουσιαστές. Και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν στο 17%, ενώ το ΠΑΣΟΚ συρρικνωνόταν στο 20%-25% και κινδύνευε να χάσει και την δεύτερη θέση.

Αυτό που όμως δεν σκέφτηκαν οι ρέκτες υπουργοί και οι συνοδοιπόροι τους ήταν οι λίγο πιο μακροχρόνιες συνέπειες του σχεδίου. Δεν κατάλαβαν οτι μ αυτό τον τρόπο δημιουργούσαν ένα continuum μεταξύ της νεολαίας και του σκοτεινού κόσμου της τρομοκρατίας. Δεν πήραν μυρωδιά οτι οι διάφοροι υποστηρικτές της επαναστατικής βίας των Εξαρχείων, απ εκεί που ήταν στην απομόνωση μετά την σύλληψη των ομάδας μελών της 17 Νοέμβρη, απέκτησαν ξαφνικά υπερμέγεθες ακροατήριο.

Επίσης δεν σκέφτηκαν οτι σε συνθήκες χάους οι υπολογισμοί είναι εξαιρετικά δύσκολοι, κι ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τους Ράμπο που παρήγαγες, των οποίων η σκοπευτική δεινότητα συνδυασμένη με την ικανότητά τους στις καραμπόλες μπορεί να έχει θύματα. Ταχύτατα ο αριθμός των οπλισμένων νέων έφθασε σε τραγικά ύψη, και ο αριθμός αυτών που θα μπορούσαν και θάθελαν να τα αποκτήσουν σε ακόμη τραγικότερα. Και φτάσαμε στην περίοδο άνθησης της νέας τρομοκρατίας.

Ευτυχώς, της προσοχής των τότε κυβερνώντων διέλαθε και κάτι άλλο. Η βία είναι η εξωτερίκευση του θυμού, παράγεται απ αυτόν αλλά και τον αναπαράγει με τη σειρά της. Και ενώ σωστά είδαν οτι θυμώνοντας τον ελληνικό λαό μπορεί να κέρδιζαν ψήφους, δεν σκέφτηκαν οτι ο θυμός μόλις ηρεμήσει δίνει την θέση του στην ενοχή που δρά ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση, στρεφόμενη εναντίον αυτών που ξεκίνησαν τον κύκλο. Κι η ενοχή αυτή συνέτεινε στην επανασυσπείρωση του ΠΑΣΟΚ λίγο αργότερα. Και στην εκλογική νίκη του και στην κυβέρνηση Παπανδρέου.

Νάμαστε λοιπόν εκεί που αρχίσαμε, στη θέση του Χρυσοχοΐδη. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει μια καυτή πατάτα στα χέρια του, έχει μια βόμβα, πιθανότατα απασφαλισμένη. Έχει να αντιμετωπίσει ένα μικρό στρατό οπλισμένων ανθρώπων. Ένα σύνολο τρομοκρατών πολύ πολυπληθέστερο απ την 17 Νοέμβρη. Είναι βέβαια πολύ λιγότερο οργανωμένοι, ικανοί και μελετημένοι, αλλά απ την άλλη μεριά δεν έχουν και τις αρχές και αξίες που όπως και να το κάνουμε η 17 Νοέμβρη είχε. Έχω την βεβαιότητα οτι αυτή η νέα γενιά τρομοκρατών θεωρεί αυτές τις αρχές και αξίες μικροαστικά κατάλοιπα και δεν θάχε πρόβλημα να προβεί σε ενέργειες με μεγάλο αριθμό θυμάτων, πράγμα αδιανόητο για την 17Ν. Κι αυτός ο στρατός έχει ένα τεράστιο πλήθος εφεδρειών στην νεολαία, στις οποίες θα πρέπει να προσθέσουμε και κάποιους, καθόλου λίγους μετανάστες που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Τι μπορεί να κάνει ο Χρυσοχοΐδης;

Φυσικά δεν ξέρω, οι πληροφορίες μου προέρχονται αποκλειστικά απ τα μέσα ενημέρωσης που φροντίζω να μη τα πολυπαρακολουθώ κιόλας. Αν όμως σκέπτεται αυτά που περιέγραφα πριν, τότε η πιθανότερη κίνησή του θα πρέπει να είναι μια προσπάθεια για διαχωρισμό των ήδη οπλισμένων μαχητών από τους ασύγκριτα περισσότερους νέους, τους κλίνοντες ευήκοα ώτα στις σειρήνες της ιδεολογίας του αντάρτικου των πόλεων, και του συνόλου αυτού απ τους μετανάστες. Θα πρέπει να βάλει δυό σφήνες για να σπάσει το continuum που πριν ανέφερα.

Και το πρώτο βήμα τόκανε. Μίλησε για ελληνοποιήσεις και γενικότερα νομιμοποιήσεις μεταναστών, προσπαθώντας προφανώς να τους εντάξει στο σύνολο των νομιμοφρόνων πολιτών και να τους απομακρύνει έτσι απ τις πηγές της τρομοκρατίας. Δεν ξέρω βέβαια αν θα δουλέψει αυτό, αλλά πάντως καλά έκανε.

Πάμε τώρα στο επόμενο κομμάτι, τη σφήνα μεταξύ των οπλισμένων και των διατεθειμένων να εξοπλιστούν. Η επαφή αυτών των δυο ομάδων πρέπει να διακοπεί πάση θυσία. Κι ο απλούστερος τρόπος να δεί κανείς την επαφή αυτή είναι γεωγραφικός. Και αφού κέντρο της επαφής γεωγραφικά τουλάχιστον είναι τα Εξάρχεια, εκεί θεωρεί οτι πρέπει να επέμβει. Κι αν αυτό ενοχλεί τους καταστηματάρχες και τους θαμώνες της πλατείας, δεν τον πειράζει.

Δεν μπορώ να πω αν συμφωνώ ή διαφωνώ μ αυτή την πολιτική. Δεν έχω επαρκή δεδομένα και εργαλεία για να μετρήσω τα αποτελέσματα που έχουν αυτές οι κινήσεις. Περιγράφω εδώ απλώς τις σκέψεις που νομίζω οτι απασχολούν τον Χρυσοχοΐδη με δεδομένες τις κινήσεις που κάνει. Παρατηρώ πάντως οτι οι κινήσεις αυτές δεν είναι απλώς για το θεαθήναι, έχουν ενότητα, ιστό και στόχο. Υπάρχει πίσω απ αυτές ένα σχέδιο που είναι αρκετά ευλογοφανές, κι απ το οποίο δύσκολα θα μπορούσα να σκεφτώ κάποιο καλύτερο σε βραχυπρόθεσμα πλαίσια.

Δεν μ αρέσει καθόλου η αστυνομοκρατία και αγαπώ τα Εξάρχεια. Αντιλαμβάνομαι όμως και τους τεράστιους κινδύνους απ την ενδεχόμενη επέκταση της τρομοκρατίας. Και αισθάνομαι υποχρεωμένος να δώσω πίστωση χρόνου στο σχέδιο αυτό, αν είναι όπως το περιέγραψα. Καλή επιτυχία κ. Χρυσοχοΐδη.