Τα πρώτα φάουλ της κυβέρνησης

Κάθε φορά που μιλάω για λάθη, δικά μου ή άλλων, σκέπτομαι την ρήση του Μπρεχτ δια στόματος κ. Κόϋνερ: “δεν μπορώ να περιμένω ως αύριο που θα κάνω το επόμενο λάθος μου”. Το χαρούμενο χαμόγελο με το οποίο εκφέρεται η πρόταση αυτή φυσικά δεν πρέπει να μεταφράζεται σε εμμονή στα λάθη, που πρέπει να διορθώνονται. Αντίθετα θάπρεπε να γίνεται αντιληπτό ως αισιόδοξη αποδοχή της φυσικής ανθρώπινης ατέλειας και ως είδος υπόσχεσης για προσπάθεια βελτίωσης. Έτσι θάθελα να δούν οι υποστηρικτές της κυβέρνησης Παπανδρέου τις επόμενες γραμμές.
Α, και μικρή σημείωση, Τα φάουλ αυτά δεν τα θεωρώ πολύ σκληρά ή αντιαθλητικά, και επομένως δεν νομίζω οτι πρέπει να βγεί κίτρινη κάρτα. Ιδού λοιπόν η λίστα μου.


1.Η συμπεριφορά της Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων κατά την παραλαβή του Υπουργείου. Ο αυστηρός και αυταρχικός τρόπος με τον οποίο δήλωσε στους πιθανότατα ενδεείς και τουλάχιστον αμήχανους υπαλλήλους του Υπουργείου οτι μη συμμόρφωσή τους προς τον νέο τρόπο εργασίας και γενικότερα την νέα αντίληψη που θέλει να επιβάλει θα σήμαινε οτι θα βρεθούν έξω απ την πόρτα, αντιφάσκει και με το γενικότερο δημοκρατικό κλίμα που έχει υιοθετήσει ο Παπανδρέου αλλά και με τον ίδιο τον υποτιθέμενο στόχο της. Φαντάζεται τους υπαλλήλους αυτούς, προσπαθώντας να της μοιάσουν, να απευθύνονται στον ίδιο τόνο μ αυτήν προς τους συναλλασσομένους με το Υπουργείο; Σκέπτεται ίσως τι ζημιά θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό στην λειτουργία των υπηρεσιών που θέλει να βελτιώσει;

Ίσως βέβαια αυτή η συμπεριφορά να ήταν αποτέλεσμα του άγχους της πρεμιέρας. Ας το ελπίσουμε.


2.Η μικρολογία που αναπτύχθηκε σχετικά με την ατμόσφαιρα ερήμωσης που άφησαν πίσω τους οι απερχόμενοι Υπουργοί. Πόσο νόημα έχει να μιλάει κανείς για το laptop που πήρε ο κ. Παπαθανασίου σπίτι του, όταν μάλιστα είχε ήδη δηλώσει οτι θα στείλει στον κ. Παπακωνσταντίνου ένα νέο laptop του ίδιου τύπου; Ή μήπως δεν ξέρουν οι νυν υπουργοί οτι ενα laptop χρησιμοποιείται και για προσωπικούς λόγους και επομένως πάντα περιέχει και προσωπικά δεδομένα; Ή μήπως εννοούν οτι στη δουλειά μας δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τους υπολογιστές μας και για προσωπικούς λόγους; Γιατί αν είναι έτσι, δεν θάπρεπε οι εργοδότες ναχουν δικαίωμα να ελέγχουν τους υπολογιστές των υπαλλήλων τους; Θα συμφωνούσε κανείς με κάτι τέτοιο;
Φυσικά δεν εννοώ οτι δεν υπήρξε απρέπεια των μελών της απελθούσης κυβέρνησης, και μάλιστα απ την ίδια ακριβώς άποψη, του απορρήτου δηλαδή των προσωπικών δεδομένων. Οι άνθρωποι ξήλωσαν και πήραν μαζί τους τους δίσκους των υπαλλήλων του τρίτου ορόφου του Υπουργείου, όπως ενεός άκουσα στις ειδήσεις. Είχαν φαίνεται μπόλικα πράγματα να κρύψουν. Αλλα πόση σημασία έχει αυτό όταν από φανερότατα στοιχεία το έλλειμμα εγγίζει το 12% και το χρέος τα 292 δις; Δεν υπεραρκούν αυτά τα στοιχεία για κριτική;
Ευτυχώς ο Παπανδρέου προσπάθησε να το σώσει λέγοντας την επομένη στους υπουργούς να μην ασχολούνται με τα λάθη των απελθόντων αλλά με το μέλλον. Και στις μέχρι τώρα προγραμματικές δηλώσεις μάλλον εισακούστηκε.

3.Αυτό το φάουλ δεν είναι σίγουρο, είναι όμως πιθανότατο και γι αυτό πρέπει να το πω. Το πρώην Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων μετωνομάστηκε σε Υπουργείο Παιδείας, δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. Μη βιάζεστε, δεν μιλάω για την αφαίρεση της λέξης “Εθνικής”, αντιθέτως θεωρώ ότι καλώς αφαιρέθηκε. Η υποψία μου είναι ότι στο “δια Βίου Μάθησης” περιλαμβάνεται και η κατάρτιση στο σύνολό της. Κι αυτό βέβαια δεν έχει οργανωτικό πρόβλημα, κάθε άλλο. Αυτό που φοβάμαι είναι μήπως και προσμετρηθούν τα κονδύλια απο κατάρτιση που μέχρι τώρα ενεγράφοντο σε λογαριασμούς άλλων υπουργείων, στους λογαριασμούς του Υπουργείου Παιδείας, πράγμα που θα κάνει ουσιωδώς ευκολότερη την επίτευξη του στόχου του 5% για την Παιδεία αλλά και ουσιωδώς μικρότερο το κέρδος της κοινωνίας απ αυτό. Οψόμεθα.

4.Μιλάμε για τα γεγονότα που ακολούθησαν το πρώτο κρύο ντουζάκι του κ. Λοβέρδου στο Υπουργείο Απασχόλησης. Κι εδώ πρόκειται για αμφισβητούμενη φάση. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση δέχτηκε φάουλ πρώτη, και μάλιστα ένα εξαιρετικά σκληρό φάουλ απο τους εκ περισσού συναισθηματικά φορτισμένους αρειμάνιους διαδηλωτές των ναυπηγείων. Το να ζητάει κανείς αμέσως απάντηση σ ένα ενδεχομένως δίκαιο αλλά πάντως ζόρικο αίτημα, από μια κυβέρνηση που δεν έχει πάρει ακόμα ψήφο εμπιστοσύνης, και μάλιστα υπό την απειλή δαμοκλείων καδρονιών ασφαλώς ξεπερνάει τα όρια της νομιμότητας αλλά και της οποιασδήποτε πολιτικής σωφροσύνης. Αλλά οπωσδήποτε η απάντηση δια των ΜΑΤ δεν ήταν ευφυής. Μπορώ θαυμάσια να αντιληφθώ την λογική πίσω απ τις επιδρομές των αστυνομικών στα Εξάρχεια, που και την νομιμότητα αποκαθιστούν και παράγουν κάποιο συμβολισμό που μπορεί ίσως να δράσει προληπτικά σε μια πιο βαθειά απ όσο συνήθως μας αρέσει να βλεπουμε πληγή, αλλά εδώ έχουμε άλλο θέμα. Όπως και να το κάνουμε, έχουμε την αστυνομία να επιτίθεται (έστω αμυνομένη αρχικά) σε ανθρώπους υπο απόλυση. Ο συμβολισμός είναι κάκιστος. Και βέβαια δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς κάτι τέτοιο να δράσει προληπτικά σε επόμενες ανάλογες περιπτώσεις.
Και καλά, τους έδιωξαν απ το Υπουργείο. Ο αποκλεισμός τους σε δεύτερο χρόνο με δακρυγόνα λίγο πιο κάτω τι νόημα είχε; Ας τους άφηναν να πάνε ως την Βουλή και τότε ας ξανααμυνόντουσαν. Δεν θάσταζε η ουρά του γαιδάρου από μια ημίωρη παρακώλυση της κυκλοφορίας, που μάλιστα ίσως θα μπορούσε να περιοριστεί σε μια-δυό λωρίδες κυκλοφορίας παράγοντας μια διδακτική εικόνα στις τηλεοράσεις. Η επιμονή των διαδηλωτών να προξενήσουν ταραχές δεν δοκιμάστηκε αρκετά και επομένως επιβραβεύτηκε.